Boterkoek met amandelspijs

Mijn ouders zijn onverbeterlijke zoetekauwen. Hoe dat zo is gekomen? Geen idee. Toen ik klein was werd er volstaan met een Mariakaakje bij de thee en een spritsje bij de koffie. Mijn vader snoepte in het geheel niet. Hij hield niet van ‘zoet’; opvallend genoeg tot het moment dat hij aan diabetes ging lijden.

Dagelijks krijg ik tegenwoordig dus opdracht om ‘IVBDK’ (Iets Voor Bij De Koffie) mee te brengen van mijn inkoop-expedities. En aldus vliegen de Limburgse vla’s – ten noorden van de afslag Roosteren/Susteren ‘vlaaien’ genoemd – er in onmatige hoeveelheden doorheen, net als banketstaven, cakes, stollen en allerlei baksels uit de oliebollenkraam.

De uitgaven daarvoor beslaan inmiddels een onevenredig deel van het ouderlijk boodschappenbudget, en dus bedacht ik dat het misschien ook anders kan. Nu ben ik geen fervent koekebakker: ik houd zèlf namelijk niet van zoetigheden.

Ik heb dan ook nauwelijks ervaring met bakovens, behalve dan voor het maken van een incidentele quiche. Wellicht komt daarin vanaf vandaag verandering. Laat ik maar eens eenvoudig beginnen: met boterkoek.

Ingrediënten:

• 2 ons bloem
• 1½ ons boter
• 1 ons fijne witte suiker of basterdsuiker
• ½ ons amandelspijs (zie hieronder)
• snufje zout

Voor de amandelspijs:

• 1½ ons amandelen
• 1½ ons suiker
• 1 ei
• 1 el water
• geraspte schil van ½ citroen

Kook de amandelen even op. Pel ze, was ze af en laat ze drogen. Maal ze daarna in een keukenmachine fijn.
Vermeng de gemalen amandelen met de suiker, het ei, water en de geraspte citroenschil.
De amandelspijs kan het best enige tijd van te voren worden gemaakt, liefst enkele dagen of zelfs een week. Gedurende die tijd kan het – gewikkeld in plastic keukenfolie – in de koelkast worden bewaard.

Roer boter, suiker, amandelspijs en zout goed dooreen. Voeg de bloem er langzamerhand aan toe en vermeng alles goed.

Vorm van het deeg een ronde platte koek (± 2 cm) in een lage open bakvorm. Bestrijk de bovenzijde met eidooier.

Bak de koek gedurende 20 à 30 min in een matig warme oven (ca 160°C) goudbruin en goed gaar.

---

Naschrift:
Ik wìst het, ik wìst het…! Voor slimme jongen heb ik nooit gedeugd, en ook een begenadigd pâtissier zal ik nimmer worden. Wat er mis ging? Geen benul. Maar dat deeg – zoals hierboven beschreven – leek om te beginnen al nergens op: droog, korrelig en zonder ‘gepast geweld’ niet van de deeghaken los te slaan. Om het iets smeuïger te krijgen heb ik een scheutje melk toegevoegd, vervolgens een ei en tenslotte nog wat water. Toen begon het ergens op te lijken. Maar na een half uur in de oven bleek de koek nog niet eens hàlfgaar. Pas na een uur – inmiddels op een hogere temperatuur (185°C) – begon Bleke Bet een beetje kleur te krijgen en kon de koek uit de oven. De hamvraag: “was ‘ie lekker?” Mwah, ik vond hem maar zo-zo en was ook nog eens het snufje zout vergeten… Het bakken van banket laat ik voortaan weer aan de bakker over.