Naschrift

Gedurende enkele jaren heb ik op dit blog verslag gedaan van de culinaire mantelzorg voor mijn hoogbejaarde ouders. Daarover was ik begin 2010 al een beetje uitgeschreven. Met het verscheiden van vader (in de zomer van 2011) en moeder (in het voorjaar van 2012) is er nu ook een definitief einde gekomen aan mijn belevenissen in hun keuken. Incidenteel schrijf ik nog wel eens een stukje op Bikkesement maar verwacht daar  – nu het leven na mijn verhuizing weer zijn normale dagelijkse gang heeft gekregen – vooral niet te veel van…

Het vervolg

Alweer even geleden had ik het reeds aangekondigd: het vervolg op Bikken & Buizen. Een nieuw kookblog, zonder complicerende factoren als ‘dieet’ en ‘ouderenzorg’.

Tijdens mijn mijmeringen over thema en toegevoegde waarde van nòg een blog over voedsel heb ik mijzelf om te beginnen maar eens enkele voorwaarden gesteld:

• méér makkelijk te maken recepten, liefst zonder gebruikmaking van bakjes, pakjes en zakjes
• samenwerking met een geestverwante co-auteur, zodat ik niet alles alleen hoef te doen
• ongesponsorde hosting (dus zonder ongewenste reclame) tegen zo laag mogelijke kosten

Inmiddels is aan twee van de drie voorwaarden voldaan en met die recepten komt het ook wel goed.

Nu is het dan eindelijk zo ver. Na veel geploeter met de nieuwe blogsoftware, het fijnregelen van tientallen instellingen – waarmee ik u verder niet zal vermoeien – en langdurig gepieker over een heldere vormgeving kan ik u (trrrrromgeroffel…) introduceren:

…over bikken, bunkeren, hachelen, kanen, makken, nasjen en snaaien… kortom: over eten!

Hopelijk zult u ‘Bikkesement‘ met evenveel geestdrift bezoeken en becommentariëren als Bikken & Buizen.

Oh ja: en op nadrukkelijk aandringen van beoogd co-auteur Sanne wordt u voortaan getutoyeerd… óók – ja, zèlfs – door mij!

Koken met hindernissen

Kennelijk geschrokken van het tijdelijk ingestelde bakjes-regime is mijn vader uiteindelijk min of meer normaal gaan eten. Weliswaar zijn het meestal muizehapjes, maar tòch…

Een nieuw probleem heeft zich evenwel alweer aangediend. De huisarts heeft vorige maand besloten om mijn beide ouders het ‘geriatrisch traject’ in te sturen, hetgeen wil zeggen dat ze allebei niet meer helemaal kraakhelder in de bovenkamer zijn, en dan druk ik me nog voorzichtig uit.

De gevolgen daarvan ondervind ik dagelijks. Ik noem het “koken met hindernissen” en dat is géén erkende olympische discipline. Eén van de obstakels wordt gevormd door de behoefte van mijn moeder om haar scepter in de keuken te blijven zwaaien, in weerwil van het feit dat ik 99,9% van de tijd de maaltijden bereid.

Om duidelijk te maken dat zij toch ècht de kapitein op haar schip is, en ik slechts een onbetekenend aan boord gekomen bootsmannetje, trekt ze avond-aan-avond alle gebruikte kookgerei zo’n beetje onder mijn handen vandaan.

Als ik ook maar éven niet kijk (ik moet geregeld naar de schuur, waar zich voorraadkast, diepvrieskist en een extra koelkast bevinden) tref ik bij terugkomst in de keuken een leeggeruimd aanrecht. Als ik vraag waar de rotzooi is gebleven, heeft ze waarachtig geen idee: „Ik heb nergens aan gezeten…”.

Snijplank, messen, spatels, pollepels, gardes: alles wordt door haar onverwijld naar de bijkeuken getransporteerd, zonder dat ze het vijf minuten later zèlf nog weet. Vaak staat het spul al in de afwasmachine geparkeerd, terwijl ik het nog dringend nodig heb.

Nòg zoiets: geen kok kan zonder keukendoeken. Maar zodra ik mijn bips heb gekeerd, zijn ook díe uit het zicht verdwenen, want „dat staat zo rommelig”. Wil ik even later een gloeiendhete schaal uit de over trekken, dan moet ik eerst weer op zoek naar waar de lappen zijn gebleven.

Er iets van zeggen is volstrekt zinloos. Die discussies worden steevast afgesloten met een waarheid als een koe: „Het is nog altijd mijn huis, en ìk ben hier de baas”.

Tsja, zie dáár als mantelzorger maar eens iets tegen in te brengen. En de kok: hij ploeterde voort…

Ik en mijn grote mond

Wel vaker heb ik me kritisch uitgelaten over collega-bloggers die baarlijke nonsens verkondigen of gewoon slechte stukjes schrijven, maar nog niet eerder is me dat op een verbanning uit een deel van de foodblog-community komen te staan.

Gisteren was het dan zo ver: naar aanleiding van het stukje Kritiek ongewenst bleek mijn registratie bij de ranglijst-site van EtenBloggers pardoes en zonder verwittiging of nadere verklaring te zijn opgeheven.

In een rancuneuze poging om mij de mond te snoeren zijn sindsdien ook mijn IP-adres en HTTP-referrer geblokkeerd. (Google China is er niks bij…)

Eetschrijver Groothedde maakte me in een reactie attent op de vervlechting van het bekritiseerde blog en genoemde hitparade: beide domeinen kennen namelijk dezelfde eigenaar.

Het zou me overigens niet verbazen als die tenaamstellingen één dezer dagen plots worden gewijzigd…

De conclusie moet dus luiden: indien u als eetblogger géén aanleg hebt tot het schrijven van lezenswaardige stukjes over (al dan niet uit bakjes en zakjes) bijeen-geprutselde bordjes voer, begin dan zèlf een blog-top-zoveel en plaats daar uw eigen weblog onwrikbaar op nummer één.

Bent u te oprecht voor dat soort praktijken van bedenkelijke manipulaties en verlakkerij? Dan meldt u zich natuurlijk gewoon aan bij het democratisch georganiseerde, en door ‘s lezers stemgedrag beïnvloedbare Foodrank.eu!

Indien Bikken & Buizen in laatstgenoemde ladder als gevolg van ‘negatieve beoordelingen’ de komende dagen sterk gaat dalen (momenteel #17) dan kunt u daarvan de reden vermoeden, en zullen het getergde brutselaartje en haar companen zich nòg kleingeestiger hebben getoond dan nu al geschat…
Wees gerust: ik zal er geen minuut nachtrust om missen!

Kritiek ongewenst

Als je de statistieken van EtenBloggers mag geloven is Brutsellog het populairste kookblog van Nederland.

Dat heeft me altijd enigszins verbaasd: aan het culinaire niveau en het creatief gehalte van de geboden recepturen kan dat alvast niet liggen (telkens meer van hetzelfde) en de verveling slaat pas ècht toe bij de zoveelste bespreking van een bordje viezigheid uit een Veenendaals frietkot.

Vandaag heb ik echter nog een andere reden gevonden waarom Brutsellog één groot hiep-hoera-verhaal lijkt: vormen van negatieve kritiek worden er op dat blog door Anja klaarblijkelijk zorgvuldig uitgebrutseld.

Mijn commentaar op haar Simpele Macaroni viel kennelijk niet in goede aarde, en nadat de reactie enige tijd ter beoordeling in de wacht had gestaan, bleken mijn toetsenvruchten vanmorgen als sneeuw voor de zon verdwenen.

De vergelijking met DIT stukje van de Eetschrijver dringt zich trouwens hardnekkig op.

Enfin, hoe u met een beperkt aantal verse ingrediënten dan wèl een smakelijk pastamaaltje op tafel krijgt, kunt u bijvoorbeeld lezen op Simone’s Frog Bites.

En om in Brutselstijl af te sluiten: „Eet smakelijk!” 😉