Soep uit zak

Tot voor kort heb ik de verleiding altijd kunnen weerstaan om naar soepen uit het opwarmsegment te grijpen maar enkele dagen geleden was het dan zo ver: te weinig tijd om zèlf nog een mooie bouillon te trekken en daar met verse ingrediënten een smakelijke soep van te brouwen.

Nu weet ik allang dat mijn Oude Vader zijn kostjes het liefst verorbert uit geprepareerde bakjes, pakjes, zakjes en wat er verder nog aan voorverpakt spul verkrijgbaar is. Vraag hem wie de beste koks ter wereld zijn, en hij zal de namen van chef-Unox en chef-Honig laten vallen…

Ik ben de rotste niet en heb – om hem te plezieren – maar eens zo’n zak tomatensoep van het Albert-Huismerk uit het schap gerukt (want: voordeliger dan een soortgelijk product van Unox). Zèlf vond ik het helemaal niks maar hij slurpte het sloebertje met smaak op en liet nog voldoende in de pan achter voor een reprise.

De volgende dag zat ik echter óók nog met wat restjes groenvoer die hoognodig moesten worden verwerkt: koriander, taugeh, snijboontjes en bosui. Het hele spul verdween in de resterende tomaatmeuk van Albert Heijn. Eerste commentaar van paps: „Hé, dat ziet er heel anders uit dan gisteren…” Ik zag de donderwolken zich al samenpakken.

En jawel hoor: toen ik even later arriveerde om de soepborden uit te halen en het hoofdgerecht te serveren, bleek hij slechts enkele hapjes tot zich te hebben genomen. De rest kon wat hem betreft in de kiepelton. Ergo conclusio: ik had zijn fabriekssoepje ‘verprutst’ met groentjes…

Aanvankelijk dacht ik dat mijn Oude Moeder helemáál niet van het prutje had opgeschept (haar bord was brandschoon) maar zij riep in de woorden van wijlen mijn grootmoeder uit: „Es hat mir geschmeckt: mein Teller ist geleckt…!”